คุยหลังกองถ่าย THE LAST 10 YEARS

THE LAST 10 YEARS ภาพยนตร์รักที่ผู้กำกับสั่งให้ โคมัตสึ และ ซาคากุจิ กลั้นน้ำตาระหว่างถ่ายทำ

“THE LAST 10 YEARS สุดท้ายและตลอดไป” (余命10年) ภาพยนตร์ไลฟ์แอคชั่นสร้างสถิติภาพยนตร์คนแสดง ทำรายได้สูงสุดในญี่ปุ่นของปีนี้ทะลุบ็อกซ์ออฟฟิศ 2.9 พันล้านเยน! ได้รับเสียงชื่นชมท่วมท้นโลกโซเชียล จนมีผู้ชมเดินทางมาดูซ้ำหลายต่อหลายครั้ง นี่คือบทสัมภาษณ์พิเศษที่ชวนนานะ โคมัตสึ, เคนทาโร่ ซาคากุจิ และผู้กำกับ มิจิฮิโตะ ฟูจิอิ มาพูดคุยถึงเบื้องหลังฉากต่าง ๆ และมองย้อนกลับไปในช่วงระหว่างการถ่ายทำตลอดระยะเวลาประมาณหนึ่งปี

Q: หลังจากใช้เวลาถ่ายทำภาพยนตร์ร่วมกัน ภาพลักษณ์ที่มีต่อกัน เปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง?

ผู้กำกับฟูจิอิ: (ตอนที่เจอครั้งแรก) ซาคากุจิคุงเขาย้อมผมทองอยู่ครับ ตอนนั้นผมยังคิดเลยว่าเขาเป็นคนหล่อ เท่ห์ แถมไม่พูดอะไรสักคำ ทำไมถึงเท่ห์อะไรได้ขนาดนี้
ซาคากุจิ: ใช่เหรอครับ
ผู้กำกับฟูจิอิ: (หัวเราะ) หลังจากนั้นเราก็มีเวลาพูดคุยกันจริงจัง ตอนนั้นก็คิดนะว่าเขาเป็นคนยังไงกันแน่ เขายังไม่ค่อยเผยตัวตนออกมา (หัวเราะ) ตอนนั้นเขาดูจริงจังมากเลยครับ
ซาคากุจิ: เป็นไปได้ครับ ผมติดนิสัยกังวลเรื่องบรรยากาศรอบ ๆ ตัว พออยู่ในสถานการณ์ที่เจอกันตอนแรก ๆ ก็จะกลายเป็น “อ่อ ยินดีที่ได้รู้จักครับ…”
ผู้กำกับฟูจิอิ: หลังจากนั้นเขาก็เริ่มเปลี่ยนเป็นซาคากุจิคุงที่เอาแต่ยิงมุกตลก ส่วนตอนที่ได้เจอกับโคมัตจังครั้งแรก (โคมัตจังคือชื่อเล่นในกองถ่ายของ นานะ โคมัตสึ) จริง ๆ แล้วผมเกร็งมากเลย ก่อนหน้านี้เคยเชิญเธอมาเล่นหนังเรื่องหนึ่งเมื่อนานมาแล้ว แต่สุดท้ายเรื่องนั้นก็ยุบโปรเจกต์ไป ตอนนั้นผมเขียนจดหมายให้เธอด้วยครับ เธอไม่น่าจำเรื่องนั้นได้แน่ ๆ แต่เธอยังเก็บมันไว้อยู่เลย ทำไมเป็นคนดีอย่างนี้?!
โคมัตสึ: ไม่หรอกค่ะ! (หัวเราะ)
ผู้กำกับฟูจิอิ: พอมีเรื่องแบบนี้ก็รู้สึกได้เลยว่าเราผูกดวงกันเอาไว้อยู่ โคมัตจังก็พูดบ่อย ๆ ว่าเราเหมือนรุ่นพี่กับรุ่นน้องในชมรมกีฬาอะไรสักอย่างที่ต้องช่วยกันต่อสู้เพื่อให้ได้มา เป็นเหมือนเพื่อนรบอะไรแบบนั้นเลยครับ

Q: ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยว่าคุณโคมัตสึเข้าร่วมโปรเจกต์นี้ได้อย่างไร

โคมัตสึ: ตอนที่ได้รับเชิญมา ได้มีการพูดคุยกันค่ะ ตอนนั้นสายตาของผู้กำกับมุ่งมั่นมาก เป็นคนที่ใส่ใจรายละเอียดทุกขั้นตอน ความมุ่งมั่นของเขาส่งมาถึงฉันจนเผลอซึ้งขึ้นมาเลยค่ะ ยังอยู่เลยคิดว่าแย่แล้ว เขาจะรู้ไหม แต่ตอนนั้นฉันใส่มาส์กอยู่น่าจะดูไม่ออก แต่สุดท้ายเขาก็ดูออกค่ะ (หัวเราะ) ผู้กำกับยังแซวอยู่เลยว่า “ตอนนั้น จะร้องไห้แล้วใช่รึเปล่า?” (หัวเราะ) ตั้งแต่ก่อนเริ่มงานแล้วเราสื่อสารเข้าใจกันได้ดีเหมือนรุ่นพี่รุ่นน้องในชมรม เป็นคนที่ทำให้ฉันฮึดสู้ขึ้นมาเลยค่ะ แล้วก็ตอนที่ได้เจอกับซาคากุจิคุงน่าจะเป็นตอนฟิตติ้งใช่รึเปล่านะ?
ซาคากุจิ: น่าจะใช่ พอเราฟิตติ้งกันเสร็จ เราก็กล่าวทักทายกันที่ห้องประชุมกับผู้กำกับ
โคมัตสึ: ตอนนั้นเรายังแบบ “อ่อ หวัดดี..” กันอยู่เลย (หัวเราะ) เพราะอย่างนั้นไม่ถึงกับกังวลหรอก แต่คิดว่าจากนี้เราจะเริ่มถ่ายด้วยกันแล้ว จะรักษาระยะห่างระหว่างกันให้ดีขึ้นอย่างไรดี แต่เขาเป็นคนทำตัวสบาย ๆ อยู่แล้ว ผ่านไปสักพักก็เริ่มมองเห็นด้านกวน ๆ ของเขา พอทำงานด้วยแล้วสบายใจดีค่ะ เดี๋ยวนี้เขาก็เอาแต่กวนฉันอย่างเดียวเลย (หัวเราะ) เป็นคนที่ชอบทำให้คนอื่นยิ้มแล้วทำให้บรรยากาศรอบตัวคึกคักขึ้น ทำงานด้วยแล้วสนุกดีค่ะ

ช่วงที่เราถ่ายทำกันเหมือนคาซึโตะกลายเป็นเพื่อนของผมกับผู้กำกับฟูจิอิไปเลย

Q: สำหรับคุณซาคากุจิแล้ว ถือเป็นบรรยากาศการทำงานที่ดีเลยใช่ไหม

ซาคากุจิ: มันดีมากเลยครับ! ผู้กำกับฟูจิอิสร้างบรรยากาศการทำงานให้เราสามารถพูดคุยแลกเปลี่ยนความเห็นเรื่องการแสดงบทบาทที่แตกต่างจากตัวเอง เพราะฉะนั้นเลยสามารถเป็นตัวของตัวเองได้ครับ เวลาแสดงเลยไม่รู้สึกว่าขาดตกส่วนไหนไปหรือไม่สบายใจเลย ช่วงที่เราถ่ายทำกันเหมือนคาซึโตะกลายเป็นเพื่อนของผมกับผู้กำกับฟูจิอิไปเลย เพราะอย่างนั้นเราจึงไม่ได้ตัดสินว่า “เวลาแบบนี้คาซึโตะต้องคิดแบบนี้ ต้องทำแบบนั้น” แต่ผมกับผู้กำกับวางภาพไว้ว่า “ถ้าเป็นคาซึโตะจะคิดว่ายังไงกันนะ” เราพูดคุยตกลงกันเพื่อวาดภาพของบทคาซึโตะ ผู้กำกับเขาคิดเรื่องคาซึโตะกับมัตสึริมากกว่าใครเลยครับ ไม่รู้ว่าผมเลือกคำพูดได้ถูกไหมแต่เขากลายเป็นเพื่อนคู่คิดที่สำคัญคนหนึ่งทำให้ตอนถ่ายทำไม่รู้สึกถึงความทุกข์ การโดนเสียดสี ความร้าวฉานแบบตอนที่เป็น ซาคากุจิ เคนทาโร่ เป็นตัวเองเวลาปกติเลยครับ

Q: คุณโคมัตสึคิดอย่างไรกับการแสดงตามคำสั่งของผู้กำกับที่สั่งให้กลั้นน้ำตา?

โคมัตสึ: ฉากนั้นเป็นการปล่อยอารมณ์ของคาซึโตะหลังจากมัตสึริสารภาพเรื่องอาการเจ็บป่วยและเวลาที่เหลือของเธอ แต่มันไม่ง่ายอย่างนั้นเลย และเป็นฉากที่แสดงอารมณ์ได้ยากมาก ฉันพยายามควบคุมอารมณ์เอาไว้ให้ไม่หลุด ซึ่งตอนที่อ่านบทก็ยังนึกภาพไม่ออกว่าฉากนี้ว่าจะเป็นอย่างไรเลยค่ะ แต่ตอนที่เริ่มถ่าย แม้จะไม่เห็นในจอแต่จริง ๆ คือเราต้องลองบีบมือกันไว้ เป็นฉากที่ถ่ายตั้งแต่เช้าตรู่ ความกดดันในตอนนั้นทำให้เหนื่อยเลยค่ะ
ผู้กำกับฟูจิอิ: นั่นสิครับ! พอมานึกดูตอนนี้ น้ำตาจะไหลออกมาแล้ว แต่ถูกห้ามว่าอย่าร้องเนี่ย เป็นผมคงบ่นแล้วว่า “งั้นลองมาเล่นเองสิ” ตอนนี้สำนึกผิดแล้วครับว่าขอร้องให้นักแสดงฝืนหลายอย่างเกินไป
ซาคากุจิ, โคมัตสึ: (หัวเราะ)

Q: ในวันปิดกล้องภาพยนตร์ จริง ๆ แล้วคุณโคมัตสึไม่ต้องมากองถ่าย แต่เธอก็มาร่วมทำงาน ร่วมเป็นทีมงานด้วย ถือเป็นบรรยากาศการปิดกล้องที่น่าประทับใจมาก ๆ ช่วยเล่าให้เราฟังหน่อยถึงบรรยากาศในตอนนั้นหน่อย?

ผู้กำกับฟูจิอิ: วันนั้นโคมัตจังจะมาช่วยขนเก้าอี้ครับ พอเห็นโคมัตจังทำงาน สต๊าฟทุกคนก็ขยันทำงานขึ้นมาทันที! ทั้ง ๆ ที่ถึงจะเห็นผมทำงานหนัก ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรกันเลยแท้ ๆ (หัวเราะ) ซึ่งตอนนั้นผมไม่ได้เป็นคนขอร้องเธอนะ แต่เหมือนเธอแสดงเป็น “มัตสึริที่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนั้น” อยู่ล่ะ
โคมัตสึ: ตอนที่เห็นภาพสีหน้าของซาคากุจิคุงที่เห็นว่าข้างหน้ามีมัตสึริอยู่ผ่านมอนิเตอร์ขณะถ่ายทำ ฉันรู้สึกเลยว่าหนังเรื่องนี้มันยอดเยี่ยมไปเลยจริง ๆ ทำให้สัมผัสได้เลยว่า คาซึโตะก้าวไปข้างหน้าโดยโอบกอดเรื่องราวของมัตสึริเอาไว้อยู่ เป็นฉากที่ดีฉากหนึ่งเลยค่ะ
ซาคากุจิ: ฉากนั้นเราถ่ายกันไว้หลายแบบเลยใช่ไหมครับ? สีหน้าตอนสุดท้ายมีทั้งแบบความรู้สึกพรั่งพรูออกมามากกว่านี้ แล้วก็แบบสงบเรียบง่าย พอเห็นแบบนั้นก็แสดงสีหน้าอย่างที่ทุกคนเห็นไปโดยธรรมชาติ เป็นสีหน้าที่ถูกต้องสมเป็นคาซึโตะ เป็นฉากที่สวยงามมากครับ

ช่วงเวลาหนึ่งปีที่ค่อยเรียงร้อยเรื่องราว มีความทรงจำดี ๆ อยู่มากมาย

Q: สุดท้ายนี้ ช่วยฝากถึงคนที่ตั้งใจจะไปดูหนังเรื่องนี้อีกรอบหน่อยค่ะ

ผู้กำกับฟูจิอิ: ใครที่จะไปดูอีกรอบอยากให้ลองสังเกตชื่อของทุกสิ่งรอบตัวมัตสึริจังดูครับ ดอกไม้ที่ประดับที่บ้านมัตสึริจังก็เปลี่ยนไปตามฤดูกาล มันเต็มไปด้วยความรู้สึกและความปรารถนาของมัตสึริจัง ถ้าทุกคนสังเกตเห็นจะดีใจมากครับ
ซาคากุจิ: ดีใจที่พลังทีมเวิร์กที่สร้างผลงานชิ้นนี้ออกมาอย่างประณีตได้ออกมาสู่สายตาของทุกคน ผมคิดว่าผลงานชิ้นนี้จะคงอยู่ต่อไปอีกนานแสนนาน หลังจากดูภาพยนตร์เรื่องนี้จบหวังว่าทุกคนจะคิดถึงมัตสึริหรือคาซึโตะ คิดถึงครอบครัวและเพื่อนพ้อง ผมคิดว่าผลงานเรื่องนี้มันจะมีฉากหรือชั่ววินาทีที่ส่องแสงอยู่ในใจของทุกคน สำหรับใครมาดูแล้วก็อยากให้มาดูอีกรอบ แล้วอยากให้เล่าถึงความสวยงามของผลงานเรื่องนี้ไปถึงคนอื่น ๆ ด้วยครับ
โคมัตสึ: ผลงานนี้เป็นงานที่ฉันภูมิใจมากค่ะ ช่วงเวลาหนึ่งปีที่ค่อยเรียงร้อยเรื่องราว มีความทรงจำดี ๆ อยู่มากมาย ถ้าทุกคนรักผลงานชิ้นนี้ฉันจะดีใจมาก ๆ ค่ะ ถ้าจะรักภาพยนตร์เรื่องนี้ไปนาน ๆ พวกเราคงมีความสุขน่าดู จะดีใจมากถ้าทุกคนมาดูกันอีกหลาย ๆ ครั้ง ขอบคุณมากค่ะ

THE LAST 10 YEARS สุดท้ายและตลอดไป
2 มิถุนายน ในโรงภาพยนตร์

ภาพยนตร์ดัดแปลงจากนิยายรักขายดีที่สร้างจากเรื่องจริง ของ มัตสึริ หญิงสาวที่พบว่าตัวเองเป็นโรคร้ายยากเกินรักษา มีชีวิตอยู่ได้อีก 10 ปี คาซึโตะ ชายผู้สับสนในชีวิตจนเสียแรงจูงใจในการมีชีวิตอยู่ เมื่อชีวิตของคนทั้งสองได้พบกัน ชีวิตใหม่ของพวกเขาจึงได้เริ่มต้นอีกครั้ง