จังหวัดที่3 เชียงใหม่
ตอน “รูของโดนัทใหญ่อยู่เสมอ”
ในเส้นทางเดินบนดอยอ่างขาง ทอดตัวขนานไปกับแผ่นฟ้าอันกว้างใหญ่ หมู่บ้านเล็กๆมากมายที่ได้ขับรถผ่านเลยไปมีดอกซากุระบานอยู่ และลมที่พัดผ่านหุบเขาทำให้กลีบดอกซากุระปลิวว่อน ตั้งแต่ที่ผมเริ่มสตาร์ทมอเตอร์ไซค์จนขับมาถึงหมู่บ้านที่อยู่ใกล้ายอกเขาใช้เวลาวิ่งประมาณ 2 ชั่วโมง
เมื่อมาถึงสิ่งที่ผมสังเกตเห็นได้มีเพียงแค่สวนเกษตรโครงการหลวงและโรงเรียนประถมซึ่งไม่ได้มีอะไรมากกว่าที่ผมคิดเอาไว้ ถึงแม้จะบอกว่าเป็นสวนเกษตรแต่ความจริงเป็นแค่แปลงดอกไม้เล็กๆ ซึ่งถ้าไม่ดูก็คงไม่เป็นไร แต่พอตั้งท่าจะชักเท้ากลับก็ได้พบกับเด็กๆ ที่กำลังกลับจากโรงเรียนผ่านมาพอดี
พอเห็นก็คิดว่า ทำไมเด็กๆ ถึงยิ้มร่าอย่างไร้กังวล พร้อมกับโดนัทในมือที่ถืออย่างระมัดระวังอย่างนั้น เด็กคนนึงซึ่งไม่รู้ว่ากินโดนัทหมดแล้วหรือยัง วิ่งปรี่ไปที่แปลงดอกไม้ตรงหน้านั้น และเพื่อนคนอื่นๆ ก็วิ่งตามกันผ่านตัวผมไปราวกับสายลมที่พัดผ่านช่องเขา
ทำไมเมื่อกี้ผมถึงคิดว่า “แค่ดอกไม้เอง…ไม่ต้องดูก็ได้” นะ? จู่ๆ ใจผมก็กลายเป็นโดนัทที่มีรู้ซึ่งไม่รู้ว่าผมได้ทำสิ่งสำคัญอะไรหล่นลงไปหรือเปล่า? แล้วผมก็เดินกลับทางเดิมตามเสียงของเด็กๆ ที่ได้ทำการมุ่งหน้าไปก่อนแล้ว
*ใครจะรู้ว่า เรื่องรูของโดนัทก็เป็นปรัชยาสอนใจอย่างหนึ่งของคนญี่ปุ่นเหมือนกัน พวกเขาเปรียบเปรยถึง “สิ่งที่สวยงามในหัวใจที่เคยมีอยู่ได้เลือนหายไปจนกลายเป็นช่องว่างอย่างหนึ่งในจิตใจ ดั่งเช่นโดนัทที่มีรูใหญ่ตรงกลาง” อย่างในบทความนี้ คือ ผู้เขียนเคยมีจิตใจชื่นชมความสวยของดอกไม้ แต่เมื่อเวลาผ่านไป เขากลับมองไม่เห็นคุณค่าของดอกไม้เสียแล้ว นั่นเอง
